Het dilemma van een dichter / Dilemma of a poet

moet je meteen opbiechten:
ik ben dichter

ik spreek in rijmschema's
halve zinnen en woorden
die niemand begrijpt

ik heb het over de
vergankelijkheid van het leven
en de apotheose van het bestaan

terwijl ik soms dagen achtereen
nutteloos uit het raam staar
zonder ook maar een
woord uit te brengen

en dat ik drank nuttig, veel drank
maar nauwelijks geld heb
om een taxi terug te nemen

dat ik vrouwen verslind
maar eigenlijk op mannen val

dat ik mij nauwelijks weet te redden
in alledaagse situaties, zoals laatst
toen ik niet wilde opstaan voor
die oude vrouw in de tram

en dat ik het liefst op alles en
iedereen kanker zonder dat ik
de hand in eigen boezem steek?

nee, laat ik het niet doen
ik laat niet over mij oordelen

ik met mijn goddeloos bestaan

---

should I confess, right away:
I’m a poet

I speak in rhyme schemes
half sentences and words
no one understands

I talk about
the transience of life
and the apotheosis of existence

while sometimes, for days on end
I stare uselessly out the window
without uttering
a single word

and yes, I drink—heavily
but barely have the money
to pay for a cab ride home

I devour women
but really, I’m into men

I can hardly handle
ordinary situations, like that time
I refused to stand up
for an old woman on the tram

and that I’d rather curse
everything and everyone
without ever once
looking inward?

no—
I won't confess
I won’t be judged

not I
with my godless existence